Wulki Wosyk

wjes w Budyskim wokrjesu, gmejnski dźěl Porchowa

Wulki Wosyk (němsce Großhänchen) je hornjołužiska wjes ze 156 wobydlerjemi[2] blisko Tuchorja, kotraž słuša ke gmejnje Porchow. Je ródna wjes serbskeho wědomostnika Arnošta Muki a měješe hač do zažneho 20. lětstotka serbskorěčnu wjetšinu, njesłuša pak dźensa hižo do oficielneho serbskeho sydlenskeho ruma.

Wulki Wosyk
Großhänchen
Połoženje Wulkeho Wosyka na karće Hornjeje Łužicy
Połoženje Wulkeho Wosyka na karće Hornjeje Łužicy
DEC
gmejna: Porchow
zagmejnowanje: 1973 (do Wujězda)
wobydlerstwo: 156 (31. decembra 2022)[1]
wysokosć: 230 metrow n.m.hł.
51.18333333333314.183333333333230
póstowe čisło: 01906
předwólba: 035953
wotwodźene
słowa:
wobydler/ka:
Wulkowosyčan/-ka
adjektiw:
Wulkowosyčanski
skłonowanje:
Wulkeho Wosyka, Wulkemu Wosykej, Wulki Wosyk, Wulkim Wosykom, we Wulkim Wosyku
Wulki Wosyk z juha
Wulki Wosyk z juha

Wulki Wosyk z juha

Geografija

wobdźěłać

Wjes nadeńdźe so w hornjołužiskich honach sewjerozapadnje Tuchorskeho lěsa we wysokosći 230 m nad mórskej hładźinu. Susodne wjeski su Dobranecy na sewjerowuchodźe, Lutyjecy na juhowuchodźe, Horni Wujězd na sewjerozapadźe a Panecy na sewjeru.

Ležownostne mjena

wobdźěłać

Michał Rostok naliči 1887 slědowace serbske ležownostne mjena: Na hórkach, Na dołkach, Pola Wujezda, Pola Tuchorja, Pola přesadničkow, Pola wjerbkow, Pola Panec, Pola Dobranec, Pola młyna, Kudźołk, Pola Njezdašec, W Křižeńkach, Pola pěskowej jamy.[3]

Prěnje naspomnjenje wsy jako Maior Heynichin pochadźa ze 14. lětstotka. Hač do lěta 1923 wobsteješe wjeska z dweju politiskeju gmejnow, Mišnjanskeho boka na sewjeru a Hornjołužiskeho boka na juhu, dokelž běžeše hranica mjez woběmaj krajomaj hač do 17. lětstotka přez samu wjesku.[4]

Wobydlerstwo

wobdźěłać

Po Arnošta Mukowej Statistice Łužiskich Serbow měješe Wulki Wosyk we 1880tych lětach cyłkownje 222 wobydlerjow, z nich 182 Serbow (82 %) a 40 Němcow.[5] Arnošt Černik zwěsći w lěće 1954 hišće serbskorěčny podźěl wobydlerstwa wot 10,7 %, mjez nimi štyrjo serbscy młodostni.[6] Posledni serbskorěčny wobydler zemrě w lěće 1983.[7]

Wulki Wosyk słuša wot 1830 k Hornjowujězdźanskej ewangelskej wosadźe. Prjedy běchu Wosčenjo do Hodźija zafarowani.

 
Powětrowy wobraz Wulkeho Wosyka
  1. staw: 31. decembra 2022; podaća gmejnskeho zarjadnistwa Porchow
  2. staw: 31. decembra 2022; podaća gmejnskeho zarjadnistwa Porchow
  3. Michał Rostok: Ležownostne mjena. W: ČMS 40 (1887), str. 3–50, tu str. 21 (digitalizat).
  4. Wulki Wosyk w Digitalnym stawizniskim zapisu městnow Sakskeje (němsce)
  5. Ernst Tschernik: Die Entwicklung der sorbischen Bevölkerung. Akademie-Verlag, Berlin 1954, str. 53. → wšě wjeski
  6. Ludwig Elle: Sprachenpolitik in der Lausitz. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 1995, str. 247. [363 wobydlerjow, z nich 30 dorosćenych z aktiwnymi znajomosćemi serbšćiny, 5 z pasiwnymi, 4 serbske dźěći a młodostni, 324 bjez znajomosćow] → wšě wjeski
  7. Lubina Šěrakec: Elegija na Wosyk. W Rozhledźe 42 (1992), čo. 10, str. 390sl.
  Commons: Wulki Wosyk – Zběrka wobrazow, widejow a awdiodatajow
Z Wikipedije, swobodneje encyklopedije