Łućo
Łućo (němsce Merzdorf)[1] bě wjes we Wojerowskim wokrjesu a sydło gmejny ze samsnym mjenom. W lěće 1978 bu za Bjerwałdsku jamu wotbagrowana.
Wjes ležeše sewjernje Delnjeho Wujězda a južnje Bjerwałda w Hornjołužiskej holi. Na zapadźe ćečeše rěka Sprjewja nimo Łuća a při sewjernej kromje Łućanskich ležownosćow Jamnowska rěčka. Kubło steješe na zapadźe Łuća a kěrchow běše při křižowanišću wosrjedź wsy.
Stawizny
wobdźěłaćPrěnje historiske naspomnjenje jako Merteinsdorf[2] pochadźa z lěta 1418. Ležownostne knjejstwo měješe w 17. lětstotku Wujězdźanske a we 18. lětstotku Manjowske ryćerkubło. Posledni wobsedźer ryćerkubła a cyłkownje 336 hektarow bě Georg Gierth, kiž bu přez rólnu reformu po kóncu Druheje swětoweje wójny wuswojeny.[3]
Hač do lěta 1978 bě Łućo samostatna gmejna, wot 1957 z wjesnymaj dźělomaj Bjerwałd a Šepšecy.
Wobydlerstwo
wobdźěłaćPo Mukowej statistice z lětow 1884/85 rěčachu tehdy 217 wot cyłkownje 226 Łućanow serbsce.[4] W cyłej Łućanskej wosadźe chodźachu tehdy 436 wosadnych k serbskej a jenož 38 k němskej spowědźi.[5]
Arnošt Černik zwěsći w lěće 1956 hišće serbskorěčny podźěl wobydlerstwa wot 53 %.[6]
-
Stara Łućanska cyrkej (1611–1934)
-
Nowa cyrkej (1934/35–1977/79)
Wosobiny
wobdźěłać- Křesćan Leonhardi (1672–1742) – farar, spisaćel; rodźeny we Łuću
- Bohačesć Bjedrich Ponich (1761–1826) – farar, załožer Ponichoweje knihownje; 1809–1826 we Łućo
- Korla Jan Smoler (1791–1848) – wučer; 1812–1823 we Łuću
- Korla Benjamin Hatas (1806–1839) – farar a basnik; rodźeny we Łuću
- Jan Arnošt Smoler (1816–1884) – filolog, spisowaćel, nakładnik a organizator narodneho žiwjenja; rodźeny we Łuću
Hlej tež
wobdźěłaćŽórła
wobdźěłać- Frank Förster: Verschwundene Dörfer im Lausitzer Braunkohlenrevier. [=Spisy Serbskeho instituta 8] Wobdźěłane a rozšěrjene wudaće, Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2014, str. 178–184, ISBN 978-3-7420-1623-2.
- ↑ Walter Wenzel: Oberlausitzer Ortsnamenbuch. LND, Budyšin 2008.
- ↑ Łućo w Digitalnym stawizniskim zapisu městnow Sakskeje (němsce)
- ↑ Uhyst. Delni Wujezd. 3. wudaće "Wujězdźanskich brošurow", 1979, str. 25
- ↑ Ernst Tschernik: Die Entwicklung der sorbischen Bevölkerung. Akademie-Verlag, Berlin 1954. → wšě wjeski
- ↑ Arnošt Muka: Statistika Łužiskich Serbow. Wobličenje a wopisanje hornjo- a delnjo-łužiskeho Serbowstwa w lětach 1880–1885. Budyšin 1884–86, str. 177
- ↑ Ludwig Elle: Sprachenpolitik in der Lausitz. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 1995, str. 249. [285 wobydlerjow, z nich 74 dorosćenych z aktiwnymi znajomosćemi serbšćiny, 30 z pasiwnymi, 47 serbskich dźěći a młodostnych, 134 bjez znajomosćow] → wšě wjeski