Wjelełopjenkata lupina
| |
| Wjelełopjenkata lupina (Lupinus polyphyllus) | |
| systematika | |
|---|---|
| Domena | Eukaryoty |
| Swět | Rostlinstwo |
| Eurosiden I | |
| rjad: | (Fabales) |
| swójba: | Łušćinowcy (Fabaceae) |
| podswójba: | Mjetelojte kwěty (Faboideae) |
| tribus: | (Genisteae) |
| ród: | Lupina[1][2] (Lupinus) |
| podród: | Platycarpos |
| družina: | Wjelełopjenkata lupina |
| wědomostne mjeno | |
| Lupinus polyphyllus | |
| Lindl. | |
Wjelełopjenkata lupina (Lupinus polyphyllus) je rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae).
Wopis
wobdźěłaćWjelełopjenkata lupina je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 100 hač 150 cm.
Łopjena su pjerite a wobsteja z 9-17 dźělnych łopješkow.
Kćenja
wobdźěłaćKćěje wot junija hač awgusta. Zwjetša módre, rědko purpurowe, rójžojte abo běłe kćenja docpěja dołhosć wot 12 hač 16 mm. Wone steja w zrunanej, hustej, maksimalnje 60 dołhej kići a maja zrosćeny čołmik.
Korjentne boblije
wobdźěłaćWobsedźi za łušćinowcy typiske korjentne boblije z bakterijemi, kotrež dusyk z powětra zwjazuja.
Stejnišćo
wobdźěłaćRosće často na skłoninach a lěsnych pućach jako picu za dźiwiny a so za polěpšenje pódy a skrućenje pódy wosyja. Wona je zdźěla wodźiwjena a zdomjacnjena. Pochadźa originalnje ze Sewjerneje Ameriki.
Nóžki
wobdźěłać- ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 243.
- ↑ W internetowym słowniku: Lupine
Žórła
wobdźěłać- Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 234 (němsce)
- Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
- Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
- Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
- Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)