Kuši hórkowc
| |
| Kuši hórkowc (Gentiana acaulis) | |
| systematika | |
|---|---|
| Domena | Eukaryoty |
| Swět | Rostlinstwo |
| Asteridy Euasteridy I | |
| rjad: | (Gentianales) |
| swójba: | Hórkowcowe rostliny (Gentianaceae) |
| ród: | Hórkowc[1][2] (Gentiana) |
| družina: | Kuši hórkowc |
| wědomostne mjeno | |
| Gentiana acaulis | |
| L. | |
Kuši hórkowc (Gentiana acaulis, syn. Gentiana kochiana) je rostlina ze swójby hórkowcowych rostlinow (Gentianaceae).
Wopis wobdźěłać
Kuši hórkowc je trajne zelo], kotrež docpěwa wysokosć wot 5 hač do 10 cm.
Stołpiki su zwjetša jara krótke.
Łopjena wobdźěłać
Spódnje łopjena su lědma kožane, wopak jejkojte a docpěwaja dołhosć wot 3 hač do 10 cm. Stołpikowe łopjena su mjeńše.
Kćenja wobdźěłać
Kćěje wot junija hač do awgusta. Zwónčkate kćenja docpěwaja dołhosć wot 4 hač do 6 cm. Wone su nutřka mustrowane a jasniše. Króna je ćmowozelena.
Stejnišćo wobdźěłać
Rosće w suchich trawnikach, na kamjentnych trawnikach, na suchich łukach w Alpach a w předalpskim kraju we wysokosćach mjez 1200 a 2800 m. Preferuje małowapnite a kisałe hlinjane pódy.
Rozšěrjenje wobdźěłać
Wužiwanje wobdźěłać
Podobna družina wobdźěłać
- Wapnowy hórkowc (Gentiana clusii) ma kćenja bjez zelenych smužkow. Rosće na wapnje.
Nóžki wobdźěłać
- ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1stronje 118, 151.
- ↑ W internetowym słowniku: Enzian
Žórła wobdźěłać
- Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
- Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
- Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
- Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
- Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)