Jan Bjedrich Tešnaŕ: Rozdźěl mjez wersijomaj

Tež jako bě lěpje płaćene zastojnstwo we wot domizny zdalenej němskej wosadźe Nieda přewzał, zo by móhł wotpłaćić přez studij nastaty dołh, njepřesta za serbstwo dźěłać a přećiwo germanizaciji wustupować. Tutón bój wjedźeše předewšěm z pomocu nabožinskeje literatury, tak wobstaraše wšelake wudaća delnjoserbskich kěrlušow a wudawaše 1858–71 w [[Barmen]]je a Choćebuzu wjacore, wosebje misionstwu wěnowane knižki kaž tež časopisaj ''Pobožne głosy z bratšojskeje gmejny'' a ''Misionske powěsće''.

 

Jeho wulka a woblubowana zběrka prědowanjow ''Ten kněz jo moj pastyŕ'' (1869, 1879, 1892) słužeše přez lětdźesatki za wuchowanje serbstwa we wot germanizacije potrjechenych kónčinach. Wot njeho rěčnje a prawopisnje znowa wobdźěłane wudaće [[biblija|biblije]], 1860 Nowy zakoń a 1868 cyłkowny wudawk w [[Hala nad Solawu|Hali]], sta so z docyła poslednim bibliskim wudaćom w delnjoserbšćinje. W poslednimaj lětdźesatkomaj jeho žiwjenja namaka jeho zaměrne prócowanje za serbsku rěč a kulturu swoje krónowanje w skutkowanju jako předsyda delnjołužiskeje [[Maśica Serbska|Maśicy Serbskeje]], kotruž bě 1880 sobu załožił. Hižo wot lěta 1852 bě z čłonom [[Maćica Serbska|Maćicy Serbskeje]]. Zemrě w kupjelach Oeynhausen ([[Sewjerorynsko-Westfalska]]), hdźež pytaše jako starc wustrowjenje.