Lutycojo

Lutycojo (němsce Lutizen abo Liutizen) běchu zwjazk zapadosłowjanskich kmjenow, kotrež wobydlachu w srjedźowěku juhowuchod dźensnišeje Mecklenburgsko-Předpomorskeje a sewjer Braniborskeje. Srjedźišćo zwjazka bě prawdźepodobnje swjatnišćo Rethra. Porno swojim susodam njewuwichu centralistiski feudalny stat a spjećowachu so christianizaciji. Druhdy so zapřijeće tež za wšěch Słowjanow při srjedźnym a delnim Łobju wužiwa.

Lutycojo słušachu k Połobskim Słowjanam, kotřiž tworjachu sewjerozapadny dźěl zapadosłowjanskich ludow. Prěni raz naspomni jich Adam z Bremena w lěće 991. Woni rěčachu połobske narěče, kotrež liča so – kaž pólšćina – k lechiskej hałžce zapadosłowjanskich rěčow.

Zwjazk Lutycow bě we wodźacej funkciji wobdźěleny na Słowjanskim zběžku w lěće 983, kotryž wuchadźeše z Rethry. Hižo do toho běchu so přećiwo kejžorej Oće I. wobarali, kiž chcyše połobskich Słowjanow pod kontrolu romsko-němskeho mócnarstwa wjesć. W lěće 1066 so znowa zběhnychu a zajachu biskopa Johanna I. z hrodu Mecklenburga. Lutycojo zachowachu swoju njewotwisnosć hač k tak mjenowanej Słowjanskej křižnej wuprawje danskich, pólskich a sakskich wjerchow w lěće 1147. Hižo přez dołhe wójnske lěta deciměrowana słowjanska ludnosć bu christianizowana a w běhu přiběraceho němskeho zasydlenja poněčim asimilowana.

Literatura

• Wolfgang Brüske: Untersuchungen zur Geschichte des Lutizenbundes. Deutsch-wendische Beziehungen des 10. – 12. Jahrhunderts. 2. nakład, Böhlau, Köln a Wien 1983, ISBN 3-412-07583-3
• Joachim Herrmann (wud.): Die Slawen in Deutschland. Berlin 1985
• Herbert Ludat: An Elbe und Oder um das Jahr 1000. 2. nakład, Köln/Wien 1995. ISBN 3-412-11994-6